Guð og stjórnmálin á Suðurlandi

Það tók Guð bara part úr degi að skapa hinn fullkomna mann en það tók nokkra daga að berja saman þennan Frankenstein.

Sagði Þórunn Jóna Hauksdóttir, oddviti sjálfstæðismanna í Árborg í fjarveru Eyþór Arnalds, afar bitur og tapsár í fréttum Stöðvar 2 og Ríkissjónvarpsins í gærkvöld í kjölfarið að nýr meirihluti var myndaður í sveitarfélaginu.

Við þurfum ekki leppstjórn í bleikum náttkjólum

Í athyglisverðri ræðu Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur um nýliðna helgi fjallaði formaðurinn hin ýmsu mál eins og t.d. Evrópumálin líkt og Kratabloggið benti á í gær. Ingibjörg talaði einnig um hið málefnalaga frumkvæði sem Samfylkingin hefur haft í íslenskum stjórnmálum undanfarið ár. Máli sínu til stuðnings nefndi hún nokkur dæmi og þ.á.m. var matvælaverðið og öryggis- og varnarmálin. Ingibjörg sagði að það væri gott að ríkisstjórnin væri loksins að átta sig á því að Samfylkingin er með bestu lausnirnar og að við þurfum ekki leppstjórn í bleikum náttkjólum.

Um matarverðið sagði Ingibjörg:

Í þessari viku, fimm mánuðum fyrir kosningar en eftir sextán ár í ríkisstjórn, mætti fjármálaráðherra Sjálfstæðisflokksins til þings með tillögu að lækkun matarskatts. Hvers vegna?  Vegna þess að Samfylkingin tók frumkvæðið í haust með metnaðarfullum tillögum um lækkun matvælaverðs.  Tillaga ríkisstjórnarinnar er léleg eftirlíking: Ábati heimilanna verður bara helmingur þess sem Samfylkingin lagði til en kostnaður ríkissjóðs talsvert meiri vegna þeirrar leiðar sem valin var.

Og um öryggis- og varnarmálin sagði hún:

Í þessari viku kom fram að ríkisstjórnin leitar nú loksins til annarra þjóða en Bandaríkjanna um samstarf í öryggis- og varnarmálum. Hvers vegna? Vegna þess að ólíkt Samfylkingunni sagði ríkisstjórnin aldrei satt. Hún sagði þjóðinni aldrei að nýi varnarsamningurinn væri ófullnægjandi og í raun samningur á forsendum Bandaríkjanna um Keflavík sem vara- eða æfingaherstöð. Samfylkingin lagði til í mars á þessu ári að stjórnvöld leituðu fjölþjóðlegs samstarfs í öryggis- og varnarmálum á vettvangi Nató en nú átta mánuðum síðar er ríkisstjórnin loksins að ranka við sér og leitar í örvæntingu að fleiri samstarfsaðilum en Bandaríkjunum. Allt sem Samfylkingin sagði er komið á daginn.

Jafnaðarmenn í meirihluta á nýjan leik

Jafnaðarmenn eru komnir í meirihluta í Árborg á ný en sl. kjörtímabil myndaði Samfylkingin meirihluta með Framsóknarflokknum. Eftir kosningarnar í vor mynduðu sjálfstæðismenn með Eyþór Arnalds í broddi fylkingar nýjan meirihluta með Framsóknarflokknum. Sá meirihluti sprakk fyrir helgi aðeins nokkrum mánuðum eftir að hann var myndaður.

Ragnheiður Hergeirsdóttir, oddviti Samfylkingarinnar í Árborg, verður bæjarstjóri og eru það mikil gleðitíðindi. Ragnheiður er með háskólagráðu í uppeldisfræði og starfsréttindum í félagsráðgjöf frá Háskóla Íslands. Undanfarin ár hefur hún starfað á Svæðisskrifstofu málefna fatlaðra á Suðurlandi, Réttargeðdeildinni að Sogni og á nýjan leik á Svæðisskrifstofu málefna fatlaðra á Suðurlandi og þá sem framkvæmdastjóri. Frá 2002 hefur Ragnheiður átt sæti í bæjarstjórn Árborgs og á seinasta kjörtímabili var hún varaformaður bæjarráðs.

Minnstu munaði að  Ragnheiður hreppti 2. sætið í prófkjöri Samfylkingarinnar í Suðurkjördæmi er fram fór í nóvember og munaði einungis 20 atkvæðum á henni og Lúðvík Bergvinssyni í sætið. Hefði Ragnheiður náð öðru sætinu hefði hún smellt tveimur sitjandi þingmönnum aftur fyrir sig. Ragnheiður endaði að lokum í 4. sæti en hún hefur nú gefið það út að hún muni ekki taka það sæti og einbeita sér að bæjarmálunum í Árborg á næstu árum. Guðrún Erlingsdóttir fyrrverandi bæjarfulltrúi og formaður Verslunarmannafélags Vestamannaeyja mun að öllum líkindum færast upp og skipa 4. sætið á lista Samfylkingarinnar í Suðurkjördæmi vegna kosninganna í maí nk.

Nýr bæjarstjóri í Árborg

Fyrsta próf nýs bæjarstjóra Árborgar

Ragnheiður Hergeirsdóttir verður bæjarstjóri nýmyndaðs meirihluta Samfylkingar, Framsóknarflokks og Vinstri Grænna í Árborg.

Í fréttum hefur komið fram að ein helsta ástæða þess að meirihlutasamstarfi Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks lauk hafi verið ósætti milli flokkanna hvort hækka ætti verulega laun kjörinna fulltrúa í bænum. Sjálfstæðismenn hafi staðið gegn óskum Framsóknar um slíkar hækkanir. Nú kann að vera að þetta eigi ekki við rök að styðjast. Framsóknarmenn hafa, eftir því sem Kratabloggið kemst næst, ekkert tjáð sig um þessar meintu fyrirhuguðu hækkanir.

En hvort sem um er að ræða spuna frá svekktum sjálfstæðismönnum eða ekki þá er ljóst að Ragnheiður getur ekki leyft neinar slíkar hækkanir á næstunni. Slíkt færi illa með trúverðuleika Samfylkingarinnar í bænum en flokkurinn hefur jafnan gagnrýnt hart þær hækkanir sem Kjaradómur hefur kveðið á um undanfarin ár.

Þó að Ragnheiður ætli sér sjálf ekki að sitja í baráttusæti Samfylkingarinnar í Suðurkjördæmi í alþingiskosningunum, fjórða sætinu sem hún hlaut í nýafstöðnu prófkjöri, þá er það einfaldlega ekki pólítískur möguleiki fyrir flokkinn að standa að verulegum launahækkunum bæjarfulltrúa í Árborg rétt fyrir kosningar.

Vonandi stenst nýr bæjarstjóri þetta próf og leggur ekki frekari byrðar á bæjarfélagið umfram útgjöldin sem biðlaunaréttur fráfarandi bæjarstjóra, Stefanía K. Karlsdóttur, kallar á.

Evrópumálin á dagskrá hjá Samfylkingunni

Formaður Samfylkingarinnar, Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, sló mikilvægan tón í ræðu sinni á flokkstjórnarfundi Samfylkingarinnar sem haldinn var um helgina í Keflavík. Það sem var sérlega jákvætt var áhersla hennar á Evrópumálin.
 

Formaðurinn sagði orðrétt :

Og við verðum að skoða af fullri alvöru aðild að Evrópusambandinu, því flestar rannsóknir benda til þess að upptaka evru myndi – þegar fram líða stundir - stuðla að auknu jafnvægi í okkar efnahagsmálum, styrkja rekstrarskilyrði fyrirtækja og bæta verulega kjör heimilanna í landinu. Öflug fyrirtæki og fjársterkir einstaklingar flýja nú krónuna unnvörpum en íslenskur almenningur situr fastur í rússíbananum.

Hér er Ingibjörg Sólrún að hreyfa við einu stærsta

hagsmunamáli þjóðarinnar sem þarf að verða kosningamál í vor. En það er ekki nóg að Samfylkingin setji þetta mál á oddinn enda hefur hún svo sem gert það ítrekað (flokkurinn gaf meira að segja út sérbók um hugsanleg samningsmarkmið Íslands í aðildarviðræðum við Evrópusambandið) heldur þarf að draga hina stjórnmálaflokkana í umræðuna.  

Það þarf að láta hina afturhaldsömu þjóðrembuflokka svara fyrir það af hverju Evrópusambandsaðild kemur ekki til greina hjá þeim á meðan nánast allar þjóðir Evrópu eru þar inni eða vilja komast þangað inn. Það er augljóst að það er enn stærri ákvörðun að halda Íslandi fyrir utan ESB en að ákveða að ganga inn í sambandið.

Ingibjörg Sólrún á hrós skilið fyrir stefnufestu sína í þessum mikilvæga hagsmunamáli Íslendinga.

Hætta ber að nota vegaframkvæmdir sem beitu á atkvæðaveiðum

Síðustu vikur hefur tvöföldun Suðurlandsvegar á milli höfuðborgarsvæðisins og Selfoss verið talsvert í deiglunni og nýverið sendu sveitarstjórnar- og alþingismenn á svæðinu frá sér áskorun í formi auglýsingar á ríkisstjórnina. Það er fyrir löngu kominn tími til að ráðist verði í meiriháttar vegaframkvæmdir í kringum höfuðborgarsvæðið og unnið að tvöföldun Suðurlandsvegar til Selfoss og Vesturlandsvegar til Borgarnes sem og að tvöföldun Reykjanesbrautar verði kláruð hið fyrsta.

Ágúst Mogensen, framkvæmdastjóri Rannsóknarnefndar umferðarslysa, sagði í fréttum Stöðvar 2 í gær eftir að ráðist var í framkvæmdir á Reykjanesbraut hafi slysum fækkað og yfirfæra þyrfti þær aðgerðir yfir á Vesturlandsveg og Suðurlandsveg og aðgreina umferð úr gagnstæðum áttum sem fyrst.

Björgvin Valur Guðmundsson, hinn ,,öfgasinnaði jafnaðarmaður" á Austurlandi, segir á vefsíðu sinni um málið:

Mín vegna má hætta við eða fresta öllum jarðgöngum og stærri framkvæmdum annarsstaðar á Íslandi á meðan því það er löngu kominn tími til að hugað sé að samgöngumannvirkjum þar sem fólksfjöldinn er mestur og umferðin þyngst og hættulegust.  Það er löngu kominn tími til að pólitíkusar hætti að nota vegaframkvæmdir sem beitu á atkvæðaveiðum og leyfi fagfólki að vega og meta þarfir og leggja til lausnir í samgöngumálum.

Full ástæða er að taka undir þessi orð Björgvins.

Slæmar fréttir á flöskudegi

Frjálslynt ungt fólk getur nú varla gert annað en að hrista hausinn þessa dagana vegna hugmynda núverandi ríkisstjórnar um að hækka skattlagningu yfirvalda á áfengum drykkjum. Ölgerðin Egill Skallgrímsson hefur sent frá sér fréttatilkynningu vegna málsins og má vel taka undir óskir þeirra um að ríkisstjórnin endurskoði þennan gegndarlausa vitleysisgang. Föðurleg (og allt að því kæfandi) ákvarðanataka um allt sem lítur að áfengismálum er að vísu ekki ný af nálinni hér á landi. Bjórinn var jú bannaður til 1989 og ekki má gleyma farsakenndri hækkun áfengisgjalds fyrir tveim árum síðan, sem Friðjón, góðvinur okkar Nýkrata, rifjar upp á heimasíðunni sinni. Grípum aðeins niður í pistilinn hans:

  Þetta minnir mig á eina aumustu stund Alþingis þegar frumvarp  um gjald af áfengi og tóbaki var lagt fram og tekið til 1. umræðu kl 18.08 vísað til nefndar kl. 18.53 tekið til 2. umræðu 20.58 og samþykkt sem breyting á lögum kl. 21.52. 

Flutningsmaður sagði í ræðu sinni

efni málsins er þannig að það þarf að hafa hraðar hendur við að afgreiða það í þingsölum eins og allir þingmenn þekkja.

Hækkunin nam 7% sem var um 100kr á flösku af sterku áfengi en ekki var hreyft við veikari drykkjum.  Þingheimur sem allur tók þátt í þessari dellu var sannfærður um að fólk myndi streyma í Ríkið og hamstra vodka vegna 100 kr. hækkunar!

Þetta var árið 2004 en ekki 1950, það eru svona vinnubrögð sem eru þingmönnum til minnkunar, ég trúi því að Ögmundur sé sannfærður um það þurfi að hafa vit fyrir almenningi með þessum hætti en þegar sjálftæðismenn standa að svona rugli þá örvæntir maður.

Já, það þarf heldur betur að hafa vitið fyrir okkur í áfengismálum.

 

Ísland skiptir ekki máli í alþjóðlegu samhengi

Í umræðum í dag um ummæli Jóns Sigurðssonar um stuðning íslensku þjóðarinnar við árásarstríðið í Írak hafði Geir Hilmar Haarde formaður Sjálfstæðisflokksins þetta að segja:

Það er alveg furðulegt stærilæti í fólki sem telur að íslenska ríkisstjórnin eða Íslendingar skipti það miklu máli í alþjóðlegu samhengi og í sambandi við ákvarðanir af þessu tagi að það hafi haft einhver áhrif á atburðarásina sem þarna varð.

Forsætisráðherra þjóðarinnar, sem jafnframt er fyrrum utanríksráðherra, telur Íslendinga og íslensku ríkisstjórnina ekki skipta máli í alþjóðlegu samhengi. Þar höfum við það. En hvað eru við þá að rembast þetta?

Þetta er sami Geir Hilmar og veitir forystu ríkisstjórn sem stendur í kosningabaráttu sem kostar tugi milljóna króna um laust sæti í öryggisráði Sameinuðu þjóðanna. Til hvers að standa í slíku veseni og fjárútlátum fyrst að vægi Íslands í alþjóðlegu samhengi er svona lítið?

Rætt um ræðu Jóns í upphafi þingfundar

Andrés metur ástandið í Írak

Andrés Magnússon, sjálfstæðismaður og blaðamaður gagnrýnir leiðarahöfund Morgunblaðsins í dag á bloggsíðu sinni fyrir að segja að í Írak geysi nú borgarastyrjöld (civil war).

Það mætti kannski benda Andrési á að Vestanhafs fjölgar þeim daglega fjölmiðlunum sem byrjaðir eru að nota hugtakið borgarastyrjöld um ástandið í Írak. Þetta eru meðal annars:

-NBC News
-MSNBC
-Los Angeles Times
-Newsweek
-New York Times

Mættum við biðja um bloggfærslu þar sem að Andrés hefur vit fyrir fréttaritstjórum þessara miðla?

"Don't they understand about the liberty?"

Framsóknarmenn: ,,Maður fylgir sínu liði"

Það sem mér þótti skrítið var að stjórnarandstöðuþingmaðurinn sem hana ritaði virðist ekki gera sér grein fyrir að á þingi eru tvö lið og eins og staðan er núna er ég í stjórnarliðinu. Í þessu felst enginn hroki, bara staðreynd og maður fylgir sínu liði. 

 
- Dagný Jónsdóttir varaformaður menntamálnefndar um grein þingmanns Samfylkingarinnar varðandi opinberu háskólanna, heimasíðu sinni 12. des. 2004.

 

Það vill nú svo til að menn verja sína foringja.

 

- Hjálmar Árnason formaður þingflokks Framsóknarflokksins um ákvörðun Halldórs og Davíðs að styðja Bandaríkjamenn í Íraksstríðinu, Kastljósinu 27. nóv. 2006.

 

Alþingismenn eru eingöngu bundnir við sannfæringu sína og eigi við neinar reglur frá kjósendum sínum.

 
- Stjórnarskrá lýðveldisins Íslands, 48. gr. Tók gildi 17. júní 1944. 

Víðsýnna og frjálslyndara Alþingi!

Í kosningunum fyrir rúmu þremur og hálfu ári síðan varð umtalsverð nýliðun á Alþingi. Ungt fólk eins Ágúst Ólafur Ágústsson, Katrín Júlíusdóttir, Björgvin G. Sigurðsson, Sigurður Kári Kristjánsson, Birkir Jón Jónsson, Bjarni Benediktsson, Dagný Jónsdóttir og Birgir Ármannsson tóku öll sæti á þingi. Vafalítið vonuðust margir til þess að með tilkomu þessara nýju og ungu þingmanna að ferskari vindar myndu blása um sali Alþingis.

Kjörtímabilinu er ekki enn lokið og hvetur Kratabloggið ungu þingmennina sem og aðra þingmenn til að nýta tækifærið og beita sér fyrir því að áfengiskaupaaldur á bjór og léttvíni verði lækkaður til samræmis við önnur borgaraleg réttindi í 18 ár. Annað brýnt mál er frumvarp um breytingu ýmissa lagaákvæða er varða sölu á bjór og léttvíni í verslunum sem 14 þingmenn Samfylkingar, Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks standa að.

Fyrir rúmum tveimur árum lögðu 23 þingmenn úr Samfylkingu, Sjálfstæðisflokki, Framsókn og Frjálslynda flokknum (hvaða flokk afturhaldssinna vantar í þessa upptalningu?) fram frumvarp varðandi lækkun áfengiskaupaaldurs til samræmis við önnur réttindi, en af einhverjum ástæðum fékk það ekki afgreiðslu úr allsherjarnefnd. Jóhanna Sigurðardóttir var fyrsti flutningsmaður frumvarpsins en af því stóðu einnig m.a. núverandi þingflokksformaður Sjálfstæðisflokksins, Arnbjörg Sveinsdóttir, sem og tveir ráðherrar Framsóknarflokksins, Siv Friðleifsdóttir og Magnús Stefánsson.

Full ástæða er til að skora á þingmennina tuttugu og þrjá að fá að lágmarki níu aðra í lið með sér til viðbótar og klára þetta mál áður en kjörtímabilinu lýkur í vor.

Vitnað í Vilmund

Frjálslynd jafnaðarstefna virðist standast tímans tönn. Eftirfarandi orð Vilmundar Gylfasonar eiga fullt erindi í umræðuna í dag:

[Það] má skipta ríkisafskiptum í tvo megin flokka: a) ríkisafskipti af framleiðslu: landbúnaðarstefna, byggðastefna, tollastefna, lánastefna í ríkisbönkum, peninga- og vaxtastefna. b) ríkisafskipti af velferðarmálum: menntamál, heilbrigðismál, stuðningur við þá, sem orðið hafa undir af einhverjum ástæðum, þ.e. tryggingamál, félagsmál hvers konar, dagvistun, stuðningur við íþróttir, listir o.s.frv. Mér hefur sýnst, en það kann þó að vera misskilningur, að í reynd hafi hugmyndir ungra sjálfstæðismanna um báknið burt, einkum snúið að síðarnefnda flokknum. 

[...]

Fjölmargir ágætustu hugmyndafræðingar jafnaðarmanna eru í dag þeirrar skoðunar að lýðræðis jafnaðarmennska (socialdemocracy) og frjálshyggjan (liberalism) séu ekki lengur andstæð hugmyndakerfi, heldur gangi þau hönd í hönd í mörgum atriðum. Í bókstaflegri merkingu hafa sennilega jafnaðarmenn í Austurríki gengið lengst í því að viðurkenna þetta í orði (enda eru þeir nú hlutfallslega stærstir jafnaðarmannaflokka í Evrópu), svo og í Vestur-Þýskalandi. Á borði hafa Skandinavar einnig viðurkennt þessa miklu breytingu. Bretar eru hins vegar ívið ,,frumstæðari" í þessum efnum.

Hér á Íslandi má segja að Alþýðuflokkurinn hafi í reynd viðurkennt þessa megin breytingu með þáttöku í viðreisnarstjórninni, sem svo er kölluð, og stefnuskrá hennar. Áðdáunarvert plagg er einnig stefnuskrá frjálslyndra og vinstri manna frá 1969, þar sem þessi hugmyndafræðilega viðurkenning er beinlínins tekin fram í nafni flokksins.

Í grófum dráttum má lýsa þessum kenningum svo, að framleiðslan sjálf skuli lúta markaðslögmálum - og það alvöru markaðslögmálum - en hins vegar sé ríkið ævinlega tilbúið til þess að grípa inn í , bæði með hjálparaðgerðum og eins með fyrirbyggjandi aðgerðum, t.d. með því að setja auðhringalöggjöf, með skattlagningu, eða með félagslegri stýringu í takmarkaðar auðlindir. Jafnframt sé þjónusta og smárekstur sem mest rekinn eftir lögmálum markaðarins. Hins vegar sé byggt ofan á þetta kerfi velferðarþjóðfélag, svo sem í menntamálum, heilbrigðismálum, með styrkjakerfi til listamanna o.s.frv. Með þessum hætti er grundvallarhugmyndum frjálshyggju og velferðarríkis blandað saman. 

Úr grein Vilmundar Gylfasonar, Frjálshyggja og jafnaðarstefna og íslenskar aðstæður, sem birtist í Morgunblaðinu í apríl 1979.

Ég tel að hér sé um að ræða heimsatburð

Björgvin Valur Guðmundsson ,,öfgasinnaður jafnaðarmaður" rifjar upp sinnepsgasfundinn mikla í kjölfarið á umræðunni um þátttöku íslensku þjóðarinnar í árásarstríðinu á Írak. Full ástæða er til að gera það einnig hér á Kratablogginu.

Mbl. í byrjun árs 2004:

Þetta er í fyrsta sinn sem efnavopn finnast í Írak, en það var meint efna-, lífefna- og kjarnavopnaeign Íraka sem var helsta ástæða þess að ráðist var inn í landið. Hefur slíkra vopna verið leitað án árangurs síðan. „Ég tel að hér sé um að ræða heimsatburð,“ sagði Halldór í samtali við Morgunblaðið. „Ég er stoltur og þakklátur íslensku sérfræðingunum fyrir þeirra stóra þátt í þessu máli.“

Björgvin Valur skrifar:

Hver man ekki eftir þessu fyrst farið er að rifja upp þátttöku okkar í Íraksstríðínu; sinnepsgasfundinum mikla?  Framsóknarmenn voru svo vissir um að innrásin í Írak hefði verið réttmæt að formaðurinn þeirra ákvað áður en endanlegar niðurstöður rannsóknar lágu fyrir að um efnavopnafund væri að ræða og montaði sig í fjölmiðlum.

Þegar svo hið sanna kom í ljós, þ.e.a.s. að Halldór Ásgrímsson hljóp á sig og gerði sig að fífli, var tilkynning hans um að Íslendingar hefðu fundið efnavopn í Írak, tekin af heimasíðu utanríkisráðuneytisins til að klóra yfir skítinn.

Þegar Jón Sigurðsson kallar ákvörðunina um stuðning við Íraksstríðið mistök, stillir hann sér tæknilega upp við hlið Árna Johnsen því að sjálfsögðu var um glæp að ræða.

Óeining efstu manna

Úrslit í prófkjöri Sjálfstæðisflokksins í Norðausturkjördæmi voru nokkuð fyrirsjáanleg og ekki bara fyrir þær sakir að í því notuðu flokksmenn tækifærið til þess að hafna Arnbjörgu Sveinsdóttur þingflokksformanni sem forystumanni í kjördæminu. Það er gömul saga og ný að konum vegnar illa í prófkjörum Sjálfstæðisflokksins.  

Eflaust hefur það verið með þá staðreynd í huga sem að Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir varaformaður Sjálfstæðisflokksins beindi því til flokksmanna að gæta þess að konur yrðu ekki eingöngu í baráttusætum – þær ættu ekki síður heima í öruggum þingsætum. Og eflaust hefur það haft eitthvað með hvatningu Þorgerðar að gera að Kristján Þór Júlíusson bæjarstjóri á Akureyri og keppinautur Þorgerðar í varaformannskjöri á síðasta landsfundi barðist þar við Arnbjörgu um oddvitasætið. Þorgerður hlaut rétt rúm 60% greiddra atkvæða á landsdfundinum sem verður að teljast nokkuð slök kosning í flokki þar sem rússneskar kosningar tíðkast í æðstu embætti. Hún hefur því eflaust talið sig eiga harma að hefna gegn Kristjáni Þór.  

Mörgum brá hins vegar í brún yfir því hversu beinskeyttur Kristján var í garð Þorgerðar eftir að úrslitin lágu fyrir og talaði um ummæli hennar sem "afar óheppilegt inngrip". Arnbjörg sem tók úrslitunum nokkuð vel svaraði fyrir sig – og það er spurning hversu drengileg ummæli Kristjáns voru í ljósi þess að hann vann nokkuð öruggan sigur í prófkjörinu. Á sama tíma og Arnbjörg talaði um sterkan lista notaði bæjarstjórinn tækifærið og skammaði varaformann flokksins fyrir það sem hann taldi vera stuðningsyfirlýsingu við Arnbjörgu, þingflokksformanninn.  Í kvöldfréttum birtist því nokkuð áberandi óeining milli efstu manna á framboðslistanum auk þess sem að hörð gagnrýni kom fram á forystu flokksins.

Hjálmari er mikið niðri fyrir

Líklega sárnar þeim afstaða hins nýja formanns Framsóknarflokksins og vilja fyrir alla muni afá [sic] hann til að skipta um skoðun svo þeir geti haldið áfram gömlu klisjunum. Þeim verður ekki kápan úr því klæðinu.

Betra seint en aldrei

Árni Johnsen og Jón Sigurðsson eru í dag báðir búnir að segjast vera voða sorrý. Kratabloggið fagnar því. Batnandi manni er best að lifa.

En það hefði auðvitað verið trúverðugara ef þeir hefðu komið fram með þetta fyrr. Það er erfiðara að taka mark á afsökunarbeiðni sem kemur eftir að hvatningar um slíkt hafa dunið yfir mánuðum og árum saman.

Árni Johnsen fengi sjálfsagt líka jákvæðari undirtektir almennings ef að "iðrun" hans kæmi ekki akkúrat nú þegar að sú hætta virðist raunveruleg að miðstjórn Sjálfstæðisflokksins treysti sér ekki til að bjóða hann fram til Alþingis fyrir flokkinn. 

Grein hans í Morgunblaðinu myndi sömuleiðis virðast einlægari ef að það væri ekki alvarleg PR-krísa í gangi akkúrat núna vegna fjöldaúrsagna úr flokknum. Og ekki síður vegna eindreginna stuðningsyfirlýsinga formanns og varaformanns flokksins sem stinga í stúf við yfirlýsingar Landssambands sjálfstæðiskvenna og fleiri áhrifamikilla sjálfstæðismanna.

Kratabloggið leyfir sér því, eins og eflast margir fleiri, að efast um iðrun Árna Johnsen. Dæmin sem sýna takmarkaðan skilning hans á alvarleika brotana sem hann framdi eru því miður svo mörg.

---

En að þætti Jóns Sigurðssonar. Hann er nú loksins búinn að feisa fyrir hönd flokks síns þau alvarlegu mistök sem stuðningurinn við Íraksstríðið var.

Íslenskir kjósendur munu engu að síður refsa Framsóknarflokknum fyrir sauðsháttinn í næstu kosningum. Ræða Jóns ætti hins vegar að flýta fyrir enduruppbyggingu flokks sem er hugmyndafræðilega gjaldþrota.

Jón var reyndar aðeins náinn persónulegur ráðgjafi Halldórs Ásgrímssonar þegar að ákvörðunin um stuðning Íslands við innrásina í Írak var tekinn og er því ekki persónulega ábyrgur.

Sjálfstæðismenn eru strax byrjaðir að blogga um yfirlýsingu Framsóknarformannsins og eru alls ekki sáttir eftir því sem lesa má í skrif þeirra. Þeir halda fast við að Íraksstríðið hafi verið rétt aðgerð miðað við þær upplýsingar sem lágu fyrir á sínum tíma og saka Jón Sigurðsson um að vera popúlisti.

Það er því ekki útlit fyrir því að Geir H. Haarde gangi til sambærilegra skrifta gagnvart þjóðinni í bráð.

Iðrast af djúpri einlægni og biðst fyrirgefningar

Svafa Grönfeldt er í "réttum" stjórnmálaflokki

Háskólinn í Reykjavík er eins og Verslunarskólinn í eigu aðila sem eru tengdir Sjálfstæðisflokknum sterkum böndum.

Það var því aldrei möguleiki á öðru en að nýr rektor væri "Sjálfstæðismanneskja" eins og það er kallað.

Svafa Grönfeldt fellur í þann flokk en hún er einmitt virk í Sjálfstæðisflokknum. T.d. má sjá að hún studdi við bakið á Guðlaugi Þór Þórðasyni í nýafstöðnu prófkjöri og sömuleiðis var hún á stuðningslista hjá Hönnu Birnu Kristjánsdóttur í fyrrahaust. 

Enginn vafi er á að Svafa er afar hæf í sínu fagi og eflaust góður valkostur fyrir HR. Það sakar hins vegar ekki að hitt komi fram enda er það líka væntanlega ein ástæða þess að mikið af metnaðarfullu fólki sækir inn í Sjálfstæðisflokkinn - hann sér um sína.

Forgangsröðun í rugli?

Oft er forgangsröðun ríkisstjórnarinnar skrýtin. Í fjárlögunum sést þetta hvað einna best.

Í morgun kusu þingmenn Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks gegn tillögum stjórnarandstöðunnar um að setja á fót 75.000 króna frítekjumark vegna atvinnutekna fyrir eldri borgara en slíkt hefði einungis aukið ríkisútgjöldin um 400 milljónir.

Þessi aðgerð myndi aftur á móti færa eldri borgurum mikla kjarabót og í raun fengið ríkið hluta af þessum fjármunum aftur í ríkiskassann vegna skatttekna af aukinni atvinnuþátttöku eldri borgara. En þessu tímdu stjórnarliðar ekki.

Þeir voru hins vegar meira en til í að samþykkja um 500 milljón króna styrk til Bændasamtakanna. Þeir voru einnig til í að láta íslenska reðasafnið fá 800.000 kr. og Sögusetur íslenska hestsins fá 5 milljónir króna. Ungliðastarf hins jákvæða trúfélags, Krossins, fékk 2,5 milljónir frá skattgreiðendum og þá fékk Músík í Mývatnssveit hálfa milljón kr.
Og ekki má gleyma mótorbátnum Lóu sem fékk 2 milljónir eða vélbátnum Ölveri sem tókst að kría þrjár milljónir úr ríkiskassanum.

Fjölmiðlaþingmennirnir

Þorsteinn Pálsson fjallar á afgerandi hátt um íslenska alþingiskosningakerfið í leiðara dagsins í Fréttablaðinu. Telur hann kerfið vera meingallað enda hafi það verið málamiðlunarsamsull allra flokka árið 1999, sem enginn hafi í raun verið ánægður með. Þessu til stuðnings nefnir hann að einungis 35 þingmenn studdu málið í lokaafgreiðslu þess.

Galla kosningakerfisins telur hann fyrst og fremst vera þann að kjördæmin séu of stór, sem veldur því að bein tengsl þingmanna og kjósenda hafi að mestu verið rofin. Þeir einu sem lifi af í hörðum heimi prófkjaranna séu hinir svokölluðu fjölmiðlaþingmenn, sem lifa og hrærast í því að vekja athygli á sér og sínum málum. Fyrir vikið verður alþingissamkundan einsleit og skortir breidd til að geta með sönnu endurspeglað alla þjóðina.

Nefnir Þorsteinn nokkrar leiðir sem hægt væri að fara til að draga úr þessari slagsíðu og auka tengsl kjósenda við þingmenn. Tæpir hann sérstaklega á þeim aðferðum sem beitt er í Þýskalandi og í Írlandi. Þrátt fyrir að þær aðferðir séu síður en svo fullkomnar er mikilvægt að sífellt fari fram umræða um hvaða kosningafyrirkomulag sé heppilegast - sér í lagi þegar kerfið sem er notað núna er handónýtt - og gætu Íslendingar vafalaust lært eitthvað af þeim aðferðum sem beitt er í öðrum löndum. Pawel Bartoszek skrifaði þannig áhugaverða grein fyrir tveim árum um hvernig þýska kosningakerfið gæti fúnkerað á Íslandi - landinu væri þá skipt í 31 kjördæmi þar sem 31 þingmaður væri kjörinn persónukjöri, en 32 þingmenn væru kjörnir af landslistum (hér má sjá dæmi um þýskan atkvæðaseðil og á síðu Deutche Welle má finna ítarlegri umfjöllun um þýska kerfið). Enn fremur er fjöldi aðila á þeirri skoðun að landið ætti einfaldlega að vera eitt kjördæmi, þar sem öll atkvæði hefðu sama vægi og allir kysu af sama lista. Hvort sem mönnum hugnast sú leið sem Pawel skrifar um eða séu þeirrar skoðunar að farsælast sé að landið verði eitt kjördæmi, er mikilvægt að fram fari opinská umræða um fyrirkomulagið á næstu misserum - núverandi skrípi verður einfaldlega að víkja!